Sebagai sebuah negara yang berkongsi Selat Melaka dengan Indonesia, adalah penting bagi Malaysia untuk melukis garis sempadan yang utuh ke atas wilayah maritimnya di Selat Melaka.
Artikel 3 Konvensyen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu Berkaitan Undang-undang Laut 1982 (LOSC) jelas menyebut bahawa sebuah negara pesisir boleh menuntut sehinga 12 batu nautika (lebih kurang 22 kilometer) wilayah laut dari garis dasar negara pesisir tersebut. Sesebuah negara pesisir memiliki kedaulatan ke atas wilayah lautnya yang merangkumi kawasan perairan dan dasar laut. Negara pesisir tidak lagi boleh menuntut kedaulatan di kawasan melebihi 12 batu nautiki ini, tetapi boleh mengamalkan hak berdaulatnya sehingga 200 batu nautika (lebih kurang 370 km) yang dinamakan zon ekonomi ekslusif (EEZ), yang merupakan zon perikanan.
Walaubagaimanapun, garis sempadan EEZ hanya terhad kepada kawasan perairan zon tersebut dan tidak termasuk dasar laut. Kawasan dasar laut dikenali sebagai ‘pelantar benua’, yang selalunya kaya dengan hasil galian dan petroleum, yang mana LOSC membenarkan sesebuah negara pesisir menuntut sehingga 200 batu nautika pelantar benua yang diukur dari garis dasar. Dalam sesetengah keadaan, garis sempadan bagi EEZ dan pelantar benua mungkin berbeza di antara dua negara pesisir yang berjiran. Dalam hal ini, sesebuah negara pesisir boleh mengamalkan hak berdaulatnya untuk melombong galian dari dasar laut tetapi tidak boleh melakukan aktiviti perikanan di kawasan yang sama kerana perairannya adalah hak berdaulat negara lain.
Kebanyakan kawasan selatan di Selat Melaka, dari Klang, Selangor ke Kukup, Johor, adalah terlalu sempit, dengan keluasan kawasan maritim kurang daripada 200 batu nautika dan oleh itu, tidak memiliki zon pelantar benua dan EEZ.
Walaupun Malaysia dan Indonesia telah mempunyai sempadan wilayah laut dan pelantar benua yang dipersetujui, kedua-dua negara belum lagi mempunyai perjanjian berkaitan sempadan EEZ di Selat Melaka. Ketiadaan sempadan EEZ yang jelas di kawasan utara Selat Melaka telah menimbulkan pelbagai kesulitan untuk nelayan-nelayan Malaysia dan Indonesia untuk menjalankan aktiviti perairan di kawasan yang memiliki tuntutan bertindih ini, yang juga dikenali sebagai ‘grey area’.
Dalam peta barunya, Indonesia tidak menggunakan garis sempadan sama yang digunakan untuk pelantar benua yang dipersetujui pada tahun 1969 untuk melukis garis EEZnya di Selat Melaka. Indonesia menggunakan konsep ‘equidistance’ atau ‘jarak saksama’, untuk melukis garis EEZnya di Selat Melaka seperti yang ditunjukkan oleh garis putih di Rajah 1. Garis sempadan yang dicadangkan oleh Indonesia ini jelas memberikan kawasan EEZ yang lebih kepada Indonesia kerana ianya dilukis mendekati kawasan persisiran pantai barat Semenanjung Malaysia. Malaysia pula menekankan bahawa garis sempadan EEZ adalah sama dengan garis pelantar benua, seperti yang ditunjukkan oleh garis hitam di Rajah 1.
Ini hanyalah salah satu daripada banyak lagi kawasan pertikaian maritim yang tersebar di seluruh Asia Tenggara. Dalam hal ini, Malaysia seharusnya terus berbincang dengan Indonesia agar garis sempadan yang sama digunakan untuk EEZ dan pelantar benua bagi kedua-dua negara di Selat Melaka.
Lagipula, pemakaian satu garis sempadan untuk EEZ dan pelantar benua boleh memudahkan pengurusan, pengawasan dan pelaksanaan undang-undang di kawasan maritim tersebut di Selat Melaka.